Dit jaar is alles anders. Gisteren werden de kransen op de Dam in Amsterdam gelegd zonder publiek. En vandaag vieren we 75 jaar vrijheid. Normaal een dag vol leuke evenementen, maar ook dat is dit jaar door de Coronacrisis heel anders. Zo is het traditionele 5 mei-concert vervangen door een speciale televisie-uitzending met onder andere opnames van een concert van het metropoolorkest. Een orkest dat werd opgericht om het Nederlandse volk na de 2e wereldoorlog hoop en vertier te bieden.
4 mei herdenking – Dam Amsterdam
In onze vorige update vertelde kraamverzorgende Sabrina van HWC Geboortezorg, hoe het tijdens de Coronaperiode voor haar voelt op de werkvloer. Voor ons team op kantoor en voor onze trainers is er door de Coronacrisis ook veel veranderd en werken we grotendeels vanuit huis. Iedereen op zijn eigen manier en onder weer andere omstandigheden. Voor velen van jullie waarschijnlijk een herkenbaar verhaal.
Hieronder vertelt trainingscoördinator Foske hoe het voor haar is om thuis te werken. En inmiddels weten we dat scholen en kinderopvang binnenkort weer opengaan. Terwijl er in ons land en in de wereld, nog heel veel schrijnende en vaak heftige en verdrietige dingen spelen, is er gelukkig ook wat verbetering te zien. Het doet mij goed om te zien dat de maatregelen effect hebben, hoe langzaam het ook gaat.
HWC digitaal!
En net als zoveel anderen zijn we erg blij met alle digitale mogelijkheden die we tegenwoordig tot onze beschikking hebben. Mogelijkheden om met elkaar in contact te blijven, zakelijk en privé. En zoals bekend hebben we inmiddels een heel uitgebreid aanbod aan online trainingen.
Na de zomer zijn zelfs alle verplichte trainingen (en meer) zowel klassikaal als online te volgen bij HWC. En net als de klassikale trainingen, hebben onze online kraamzorgtrainingen een accreditatie bij het KCKZ.
HETZELFDE SCHUITJE
Daar zit je dan, maandag 16 maart 08:00. Met mijn laptop open voor mij kijk ik hoe de mailtjes binnenstromen terwijl ik mijn jongste zoon zijn flesje geef. Zoon nummer 1 vraagt ondertussen of hij meer cornflakes mag. Terwijl ik ja zeg kus ik mijn man gedag die naar zijn werk vertrekt.Heerlijk vind ik het, om zo veel mogelijk tegelijkertijd te doen. Ik ben er nog goed in ook! Al twijfel ik of ik dat na vandaag ook nog vindt.De scholen zijn dicht, dus blijft mijn zoon thuis. Wat hij eigenlijk helemaal niet leuk vindt! Hij gaat graag naar school, en is eigenlijk nog nooit met tegenzin naar school gegaan. Misschien komt dat, doordat we hem nog niet verteld hebben dat hij zeker tot zijn 18e nog naar school moet.Dat mijn zoon thuisblijft betekend automatisch dat ik ook thuisblijf.Normaalgesproken werk ik vier dagen. Twee dagen op kantoor, twee dagen thuis. Voor 95% kan ik mijn werk in een tas stoppen en met mij meenemen, waar ik ook naartoe ga. Wat superfijn is, maar het heeft een risico. Dat ik overal kan werken houdt ook in dat de grens tussen werk en vrije tijd heel dun is. Maar vooralsnog is het voor mij goed te combineren met mijn thuisfront. De 5% die ik niet in mijn tas kan stoppen is de printer.Inmiddels zijn we een uur verder. Kind 1 heeft nieuwe cornflakes op en kind 2 ligt in zijn bedje. Met een kopje thee doe ik poging nummer twee om te werken. Ik kruip achter mijn laptop om vast te stellen welke praktijktrainingen er helaas niet door kunnen gaan. Dan wordt er heel hard op de deur gebonsd; pakketje voor de buren.
Poging nummer 3 is in aantocht als kind 1 ineens heeft bedacht dat hij wil knutselen. Op school vindt hij knutselen niks en de juf heeft gezegd dat we dit vaker thuis moeten stimuleren. Als super mam kan je deze situatie niet uit de weg gaan, dus ik klap mijn laptop dicht om gezellig samen te gaan knutselen. Al snel ben ik aan het knutselen, mijn zoon kijkt toe.
Kind 2 is wakker geworden, dus tijd voor een fruithapje. Ik snij een appel in stukjes voor kind 1 en pak een fruithapje voor kind 2. Tussen het hapjesgeven door gaat soms de telefoon. Die pak ik altijd op als het voor werk is. Dat vind ik belangrijk, bereikbaar zijn. Na een diepe zucht en denken klaar te zijn met de fruitronde wil kind 1 nog een appel. Ook nog nooit gebeurd. Eerst knutselen en nu heel goed fruit eten. Wat zo’n uitspraak van Rutte al niet met kinderen kan doen!
Snel snijd ik nog een appel, gooi hem nog net niet naar kind 1, leg kind 2 als de wiedeweerga op zijn speelkleed en ren naar mijn laptop. Dit is mijn tijd. Nu moet ik alles eruit halen wat erin zit. Ik verbouw de trainingsagenda, bel collega’s, mail voormalige deelnemers en maak een nieuwe planning met praktijktrainingen omgezet naar online.
Een uur later zie ik dat kind 1 achter de kat aan zit met een lego-raket en dat kind 2 heeft bedacht om het speelkleed op te eten. Tijd voor een middagboterham dus.
Na de middagboterham gaat mijn jongste zoon weer slapen, althans dat hoop ik. Slapen komt geloof ik niet voor in zijn woordenboek. Hij wil graag alles meemaken en zien wat er gebeurt.
Nadat ik een uur lang een soort luchtalarm als achtergrondmuziek heb en mijn oudste zoon zijn hele kamer heeft bestrooid met lego, brio en auto’s en nu op het punt staat om een knikkerbaan te maken gooi ik de handdoek ik de ring.
Het is heerlijk weer, zo’n 19 graden, en de zon schijnt zacht. We wandelen het rondje dat we altijd wandelen. Naar de speeltuin een stukje verderop, even spelen, en dan weer terug naar huis. Rond een uur of vijf lopen we weer terug en ik ben blij dat ik zo veel tegelijkertijd kan. Eigenlijk kan ik trots zijn op mezelf.
En voor iedereen die ook in deze situatie zit is er één troost:
Gelukkig zitten we allemaal in hetzelfde schuitje. Maakt dat het toch nog gezellig.
Foske van Puffelen – trainingscoördinator
Ik wens je een mooie dag toe en blijf vooral gezond!
Diana Bakker-de Koning
HWC Opleidingen
Neem gerust eens contact op voor een vrijblijvend oriënterend gesprek, of neem eens een kijkje op onze website.
